“Κι ο Χριστός ήρθε. Κι όταν, πρι να χαράξει η μέρα, ο Μανολιός βγήκε από τον ύπνο κι έκαμε το σταυρό του, τ’ όνειρο στραφτάλιζε στο νου του, λαμπερό σαν τον αυγερινό. Σα να περπατούσε, λέει, στην άκρα μιας λίμνης καταγάλανης. Βιάζονταν. Αναμέριζε τα κλαδιά και τις λυγαριές και προχωρούσε. Μα όσο προχωρούσε, τα καλάμια γίνουνταν άντρες και γυναίκες, χιλιάδες, πίσω του. Αγέρας φύσηξε κι όλοι τότε άρχισαν να φωνάζουν: “Σκοτώστε τον! Σκοτώστε τον!”
Έκαμε να φύγει, μια ένα χέρι ήρθε και του ‘πιασε τον ώμο και μια φωνή ακούστηκε: “Πιστεύεις; -Πιστεύω, Κύριε!” αποκρίθηκε ο Μανολιός, κι ολομεμιάς έπεσε ο αγέρας κι οι άντρες κι οι γυανίκες ξαναγίνηκαν καλάμια. Κι ένας πλάτανος γεμάτος χελιδόνια υψώθηκε μπροστά του και κελαηδούσε. Κι απάνω του κρέμονταν ένα κορμί και καμπάνιζε στον αγέρα. Τινάχτηκε ο Μανολιός σα να ‘θελε να φύγει. Μα η φωνή ακούστηκε πάλι: “Μη σταματάς, περπάτα!”.
Νίκου Καζαντζάκη, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»
Καλό Πάσχα με υγεία
Οδός Διονύσου
