Ο ποιητής Νίκος Καββαδίας, πολυταξιδεμένος ως ασυρματιστής σε πλοία με υπερπόντια ταξίδια, είχε περιλάβει στη συλλογή του “Μαραμπού” τους “Παραλληλισμούς” για τα σχολεία- φυλακές:
“Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά. ”
Στο Δήμο Διονύσου ένα σχολείο έχει πράγματι μετατραπεί σε χώρο που θυμίζει φυλακή- περιτριγυρισμένο από κάγκελα, ακόμη και στους φεγγίτες, το Γυμνάσιο Άνοιξης, στην καρδιά της πόλης, κινδυνεύει συνεχώς, στόχος αντίδρασης κατά ενός συμβόλου του κατεστημένου ή ενός καταπιεστικού μηχανισμού ή όποιου άλλου αφηγήματος έχει ο κάθε οργισμένος στο μυαλό του.
Η παρομοίωση του συγκεκριμένου σχολείου με φυλακή χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, στη συνεδρίαση της Σχολικής Επιτροπής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Διονύσου. Αφορμή ήταν το αίτημα του Λυκείου Δροσιάς, που στεγάζεται σε μισθωμένο κτήριο του Ζάννειου Οικοτροφείου, να αγοραστεί φοριαμός για τη φύλαξη του ηλεκτρονικού εξοπλισμού του σχολείου, αξίας 30.000 κατά το Διευθυντή του Δ. Τσαλούχο. Ανάλογης αξίας εξοπλισμός είχε κλαπεί σε ληστεία κατά τη διάρκεια κατάληψης του ίδιου σχολείου το 2020.
Και αυτό είναι μόνο ένα περιστατικό από τα πολλά που έχουν σημειωθεί σε σχολεία του Δήμου Διονύσου, απαιτώντας κονδύλια επί κονδυλίων για την αποκατάσταση των φθορών και προβληματίζοντας- την πόλη μας και όλη τη χώρα- για τις πραγματικές αιτίες τους.
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Σχολικής Επιτροπής Ν. Παπαδόπουλο, “πρωταθλητής” σε δαπάνες αποκατάστασης βανδαλισμών παραμένει το κτηριακό συγκρότημα του Γυμνασίου και Λυκείου Αγ. Στεφάνου, ενώ αμέσως μετά έρχεται το Γυμνάσιο Άνοιξης. Το συγκεκριμένο σχολείο, λόγω θέσης- πίσω από το Δημοτικό Κατάστημα της περιοχής- παραμένει εύκολος στόχος για παραβατικές συμπεριφορές και τα τελευταία χρόνια έχει βανδαλισθεί ουκ ολίγες φορές, με αποκορύφωμα τη φωτιά που άναψαν εισβολείς μέσα στις προκάτ αίθουσες του σχολείου! Το περασμένο καλοκαίρι, μάλιστα, αποτέλεσε αντικείμενο ειδικής σύσκεψης στο Δήμο Διονύσου με πρωτοβουλία του Δημάρχου Γ. Καλαφατέλη, στην οποία συμμετείχαν η Διεύθυνση του σχολείου, αιρετοί και υπηρεσιακοί παράγοντες.
Το πρόβλημα εντούτοις παραμένει οξύ, όπως δείχνει η παρέμβαση της Διευθύντριας Αθ. Μπελέρη στη συνεδρίαση της Παρασκευής: “Αν μπορούσα, θα έβαζα όλο το σχολείο σ’ ένα ντουλάπι για να το προστατέψω. Το πιο σημαντικό όμως είναι η επαρκής εξωτερική φύλαξη, κι αυτή δεν υπάρχει”. Στο ίδιο σχολείο η Σχολική Επιτροπή αποφάσισε προχτές την τοποθέτηση κλωβών, για να προστατέψει και τα κλιματιστικά μηχανήματα (!) από επίδοξους εισβολείς.
Επισημάνσεις για θέματα ασφαλείας έγιναν και από το Διευθυντή του ΕΠΑΛ Ν. Πλέσσα: Το σχολείο του, λόγω μορφολογίας (στενόμακρο κτήριο με κρυμμένα σημεία που δεν μπορούν να ελεγχθούν εύκολα) αποτελεί επίσης στόχο παραβατικών, ενώ και αν χτυπήσει ο συναγερμός, η Αστυνομία θα σπεύσει μεν αλλά αρνείται να εισέλθει σε σχολικό χώρο, επειδή δεν θεωρείται δημόσιος.
Σημειώνεται εδώ πως τα περιστατικά εισβολής και βανδαλισμών στα σχολεία έχουν ήδη γίνει αντικείμενο ποινικής διερεύνησης, μια που μηνύσεις κατά αγνώστων έχουν υποβληθεί από τους Διευθυντές του Γυμνασίου Άνοιξης και του ΓΕΛ Δροσιάς, ενώ κατά την έρευνα ταυτοποιήθηκαν δυο άτομα από την Κυψέλη!
Η απάντηση για τα θέματα ασφάλειας των σχολείων από εξωτερικούς παραβάτες είχε ήδη δοθεί από το καλοκαίρι στην ειδική σύσκεψη στο Δημαρχείο: Ενίσχυση αστυνόμευσης, περαιτέρω ενίσχυση του φωτισμού, επέκταση του συστήματος συναγερμού, διερεύνηση της δυνατότητας τοποθέτησης καμερών, στενή συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων.
Aξίζει εδώ να τονισθεί, επιπλέον, η διαπίστωση ενός άλλου τοπικού φορέα, του Εμπορικού Συλλόγου, που πριν από λίγες ημέρες μιλούσε στην Οδό Διονύσου για έξαρση του φαινομένου της μικροεγκληματικότητας στην περιοχή, και μάλιστα και από “δικά μας παιδιά”, αλλά και από νεολαίους άλλων περιοχών.
Το πώς και το γιατί το σχολείο από χώρος αναζήτησης, ανησυχίας, γνώσης, δημιουργίας και εκπαίδευσης αποτελεί πια στόχο καταστροφικών επιθέσεων είναι αντικείμενο άλλης συζήτησης. Σ’ αυτήν ταιριάζει ο στίχος μιας ποιήτριας, της Γαλάτειας Καζαντζάκη: “Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω”.
