του Στ. Μιχιώτη
Διάβασα στην “Οδό Διονύσου” τις δηλώσεις που έκαναν δύο «πρωτοκλασάτοι» θεσμικοί παράγοντες του τόπου μας, ο Αντιδήμαρχος κ. Λυρούδιας κι ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Γιαννουλάτος, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την αρνητική ψήφο που έδωσαν για την Επιτροπή Διαβούλευσης.
Ο πρώτος είπε πως οι εκπρόσωποι τοπικών φορέων δεν μπορούν να εκφράζουν γνώμη για θέματα που αφορούν την ανάπτυξη της πόλης, γιατί αυτά απαιτούν προσέγγιση και γνώσεις, που μόνο επιστήμονες μπορεί να έχουν. Κι αφού στην Επιτροπή δεν συμμετέχουν εκπρόσωποι επιστημονικών φορέων, δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενική γνώμη. Και γι’ αυτό προτείνει έναν παράτυπο ανασχεδιασμό στη σύνθεση της Επιτροπής, πράγμα που πολύ απλά (και πολύ βολικά) δεν γίνεται, οπότε καταψηφίζει. Και το κάνει αλαζονικά κι ανέξοδα – σαν να βγάζει selfie σε κάποιο ταβερνείο – χωρίς καν να μπει στον κόπο να σκεφτεί το προφανές: δεν υπάρχουν εκπρόσωποι επιστημονικών φορέων, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχουν στην περιοχή ή δεν ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν, καθώς όποιος σύλλογος ενδιαφερόταν, έθεσε υποψηφιότητα. Ξεχνά ακόμα πως και στην Βουλή, και στο Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά και στις θεσμικές Επιτροπές του Δήμου δεν υπάρχουν μόνο ειδικοί που αποφασίζουν. Ξεχνά τέλος πως κι ο ίδιος, για να εκλεγεί, έθεσε τον εαυτό του στη κρίση όχι ειδικών επιστημόνων, αλλά των απλών δημοτών.
Από την άλλη, ο κ. Γιαννουλάτος, είπε πως απέτρεψε συνειδητά την έγκριση της Επιτροπής επειδή εκεί είναι όλοι εκπρόσωποι κομμάτων, που συμμετέχουν υπό το μανδύα συλλόγων. Και πως τα 35 μέλη της Επιτροπής την καθιστούν δυσλειτουργική, γι’ αυτό και πρέπει να μειωθούν στο ελάχιστο δυνατό. Επειδή μια τέτοια θλιβερή δήλωση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη – τουλάχιστον από κάποιον που ασχολείται με τα κοινά χωρίς να είναι ενταγμένος σε κόμματα ή παρατάξεις – θα του θυμίσω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι, προτού να εκφέρει άποψη για κάτι που δεν ξέρει, καλό είναι να φροντίσει να κάνει καλά αυτό που υποτίθεται ότι ξέρει. Μιλώ για την (κατ’ ευφημισμό) προεδρία του στο δημοτικό συμβούλιο, που η δυσλειτουργία του είναι πια παροιμιώδης. Και το δεύτερο είναι πως αν δεν μπορεί να ανεχτεί όσους αντιπαθεί πολιτικά, πρέπει να το ψάξει. Γιατί σε μια δημοκρατία, τα συλλογικά όργανα δεν είναι τσιφλίκι κανενός, για να κάνει όπως γουστάρει. Κι οι μεθοδευμένες παραβιάσεις του νόμου και των διαδικασιών ενέχουν σοβαρές επιπτώσεις, ιδίως όταν αποδειχθούν δόλιες.
Είναι πιθανό οι κ.κ. Λυρούδιας και Γιαννουλάτος να μην γνωρίζουν τον σκοπό και την χρησιμότητα της διαβούλευσης ή να διαφωνούν με το μη-ελιτίστικο και δημοκρατικό πνεύμα της. Μπαίνω λοιπόν στον κόπο να απαντήσω – σαν ειδικός – δημόσια, υπεύθυνα και επί της ουσίας στα όσα λένε και υπονοούν, δανειζόμενος αποσπάσματα από τον επίσημο Οδηγό Διαβούλευσης του Υπ. Εσωτερικών, του οποίου ήμουν ο βασικός συντάκτης:
«Η διαβούλευση δεν είναι απλώς μια διαπραγμάτευση ή συμβιβασμός, καθώς δεν έχει κύριο μέλημα να γεφυρώσει μια διαφορά, αλλά να δημιουργήσει κάτι νέο και χρήσιμο, όπως για παράδειγμα μια αναπτυξιακή στρατηγική. Αν και πάντοτε συνδέεται με τον διάλογο, συχνά περιορίζεται στην αντιπαράθεση διανοητικών επιχειρημάτων ανάμεσα σε ανθρώπους με ισχύ, λόγω γνώσης ή εξουσίας, που τελικά καταλήγουν να διαπραγματευθούν κάτι το υπαρκτό, παρά να συν-δημιουργήσουν κάτι νέο. Όμως, η αντιμετώπιση των πολύπλοκων προβλημάτων δεν είναι ζήτημα διανοητικής ικανότητας ή ιεραρχικής ισχύος. Εξαρτάται από την ικανότητα των ανθρώπων να συζητούν, να σκέπτονται και να δρουν από κοινού. Αλλιώς τα προβλήματα αυτά εξελίσσονται σε αγκάθια, που είτε θεριεύουν, είτε ξεριζώνονται με την βία. Μόνο που μια τέτοια “λύση” δεν διαρκεί για πολύ και οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο με δύο αλληλοτροφοδοτούμενες πλευρές: “όταν δεν ακούγομαι, παύω να ακούω και να μιλάω” (οι πολίτες) και “όταν πάψω να ακούω, παύω και να ακούγομαι” (οι αρχές).
Τα επαναλαμβανόμενα και περιοριστικά αυτά φαινόμενα καλείται να θεραπεύσει η δημοτική διαβούλευση, με ανοικτή διατύπωση και καταγραφή διαφορετικών απόψεων και προτάσεων γύρω από κρίσιμα προβλήματα και επιτακτικές ανάγκες των καιρών. Γιατί οι μόνες πραγματικές και βιώσιμες λύσεις είναι αυτές που περνούν μέσα από τη συμμετοχή των ίδιων των ενδιαφερομένων, που έχουν και λόγο και ευθύνη να συνθέσουν τις πολλές και διαφορετικές οπτικές και επιθυμίες τους. Επί της ουσίας λοιπόν, η διαβούλευση είναι μια εμπειρία μάθησης και ενηλικίωσης, μέσα από την οποία οι συμμετέχοντες έχουν την ευκαιρία να γνωρίζουν και να συν-διαμορφώνουν νέες πτυχές της συλλογικής τους πραγματικότητας, αντί να τις πληροφορούνται εκ των υστέρων από εκείνους, στους οποίους παραχώρησαν το δικαίωμα αυτό.»
Όσο για τον δήμαρχο κ. Ζαμάνη, που συνεχίζει να κάνει τον ανήξερο (και αδέκαστο) για όσα ανήκουστα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή του τόπου, του θυμίζω το αυτονόητο. Όποιος ξεπουλά τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και ψεύδεται δημοσίως, είναι απλά πολιτικός απατεώνας.
4/4/2016
