“Όταν έκανα χρήση, το όνειρο ζωής μου ήταν- φανταστείτε- να πάω στη Λατινική Αμερική και να πεθάνω με τα ναρκωτικά που μου άρεσαν. Τώρα, μετά από από τρία χρόνια που είμαι καθαρός, θα πάω στη Λατινική Αμερική, στη Βραζιλία για το διεθνές συνέδριο των Ναρκομανών Ανωνύμων και στο Περού να ανέβω με τα πόδια στο Μάτσου Πίτσου”.
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Β. που χτες Τρίτη 3 Μαρτίου το βράδυ στη Δροσιά μοιράστηκε την προσωπική ιστορία του με όσους παρευρέθηκαν στην ανοιχτή παρουσίαση του προγράμματος των Ναρκομανών Ανωνύμων:
“Είμαι ο Νίκος- ο Γιώργος- ο Κώστας- η Ελένη και είμαι ναρκομανής”. Πρώτο Βήμα: Η αποδοχή. Έτσι δεν αρχίζουν όλα άλλωστε;
Η αναγνώριση του προβλήματος, η αποδοχή του, η κατάδυση στα ενδόμυχα της ψυχής, η πίστη, η παραδοχή πως μόνος δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα, η συγγνώμη, η επανόρθωση, η περισυλλογή- 12 Βήματα όχι μόνο για την ανάρρωση από τη χρήση και τον εθισμό, αλλά για έναν άλλο τρόπο ζωής, που διαχειρίζεσαι και δεν σε διαχειρίζεται. Μια εξαιρετικά δύσκολη και ματωμένη πορεία ανάβασης προς την προσωπική ολοκλήρωση- με τη γνώση πως δίπλα σου υπάρχουν και παλεύουν φίλοι για τον ίδιο σκοπό, πρόθυμοι να στηρίξουν και να στηριχτούν.
Με λένε Μαρία και είναι η τρίτη φορά που παρακολούθησα ανοιχτή συγκέντρωση των Ναρκομανών Ανωνύμων. Ήταν καλό που ήρθε περισσότερος κόσμος- ακόμα και μικρά παιδιά και νεαρές κοπέλες. Ήταν καλό που έγιναν ερωτήσεις. Και ήταν καλό που είδα γνωστά πρόσωπα αππό την Ομάδα της Δροσιάς και από αλλού. Ήταν καλό που είδα καθαρά μάτια. Ήταν καλό, ήταν αισιόδοξο, ήταν ελπιδοφόρο. Και μαθαίνω συνέχεια.
Υπάρχουν πολλοί ναρκομανείς που υποφέρουν εκεί έξω και χάνονται από την αρρώστια του εθισμού. Και υπάρχουν και πολλοί ναρκομανείς που αποδέχονται την ευθύνη της ανάρρωσής τους. Και κερδίζουν μέρα τη μέρα, Βήμα το Βήμα, το δικαίωμα του στόχου και του όνειρου για το αύριο.