Το σκηνικό που βιώνει η χώρα εδώ και δυο τουλάχιστον χρόνια, όπως είναι φυσικό αντικατοπτρίζεται απολύτως και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση: Οι πόροι που διατίθενται από το κράτος έχουν ήδη περικοπεί ούτε λίγο ούτε πολύ κατά 70%, εργαζόμενοι στους δήμους τίθενται σε διαθεσιμότητα (βλέπε απολύσεις) κατόπιν μνημονιακής επιταγής, κοινωνικές παροχές διατηρούνται με νύχια και με δόντια ενώ κάποιες από αυτές γίνονται όλο και πιο ανταποδοτικές, πολλές υπηρεσίες αναμένεται μετά βεβαιότητος να περάσουν σύντομα στα χέρια ιδιωτών με το κόστος -και πάλι…- να επιβαρύνει την τσέπη των δημοτών.
Μέσα στο παραπάνω σκηνικό ο Δήμος Διονύσου με την καλλικρατική του μορφή ολοκλήρωσε την πρώτη του διετία. Ο απολογισμός εντούτοις αυτών των δύο χρόνων κάθε άλλο παρά θετικό πρόσημο έχει: Σε επίπεδο θεσμών το έλλειμμα παραμένει αμείωτο μια που ακόμη περιμένουμε την πρώτη συνεδρίαση της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης, παρόλο που έχουν ήδη εκλεγεί τα μέλη της και από τους φορείς της πόλης αλλά και από τους δημότες.
Ο Συμπαραστάτης του Δημότη αποτελεί δυο χρόνια τώρα ζητούμενο, ενώ παραμένει το αγκάθι των αρμοδιοτήτων που θα μπορούσαν να μεταβιβαστούν στα Τοπικά Συμβούλια, τα οποία κυριολεκτικά βράζουν από αγανάκτηση για την επί δυο χρόνια εγκατάλειψη και απαξίωσή τους.
Όσον αφορά στην καθαυτή άσκηση των καθηκόντων της η Δημοτική Αρχή έχει να «επιδείξει»: Τρεις διαδοχικές ανεξαρτητοποιήσεις -του δ.σ. Κ. Κουριδάκη, του Προέδρου του Δ.Σ. Γ. Νικητόπουλου και του Αντιδημάρχου Παιδείας και Κοινωνικής Πρόνοιας Σπ. Σπηλιώτη– ιδρυτικών μελών της, που κατήγγειλαν φαινόμενα αυταρχισμού, αυθαιρεσίες και εξωθεσμικές παρεμβάσεις εκ μέρους συνολικά της Διοίκησης του Δήμου αλλά και του Δημάρχου Γ. Καλαφατέλη ειδικότερα. Αλλά και τρεις διαγραφές -του Προέδρου του ΝΠ ΕΣΤΙΑ Γ. Ζυγούνα, της Λ. Φέρμελη Προέδρου της Α’ Βάθμιας Σχολικής Επιτροπής και της Β. Κοροβέση– με τους δυο πρώτους να είναι επίσης από τα ιδρυτικά μέλη της παράταξης και οι οποίοι επίσης κατήγγειλαν, και μάλιστα με ιδιαιτέρως σκληρή γλώσσα, συγκεκριμένα παραδείγματα και αναφορές τις πρακτικές της Διοίκησης.
Οι πιο πάνω εξελίξεις είχαν ως άμεσο αποτέλεσμα την προφανή απώλεια της πλειοψηφίας από τη Δημοτική Αρχή, που πλέον για να περνάει την οιαδήποτε πρότασή της από το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να στηρίζεται σε τυχόν απουσίες από τις μειοψηφίες ή σε «πρόθυμη» αντιπολιτευτική ψήφο ή στη διπλή ψήφο του Προέδρου – σημειωτέον ότι όλα αυτά συνέβησαν σωρευτικά μέσα στον τελευταίο μήνα.
Σε επίπεδο τέλος διαχείρισης των δημοτικών πραγμάτων, η εικόνα είναι ακόμη χειρότερη: Σωρεία απευθείας αναθέσεων έργων και μελετών που πια, μετά και τα 2 χρόνια, δεν δικαιολογούνται με το άλλοθι της απρόβλεπτης και κατεπείγουσας ανάγκης. Μισθοί 6 ειδικών συμβούλων αμφίβολης αποτελεσματικότητας, με κανέναν και ποτέ απολογισμό του έργου τους. Μισθός Γενικού Γραμματέα του Δήμου, του οποίου τη χρησιμότητα αμφισβητούν όχι μόνον αιρετοί αλλά και υπηρεσιακοί παράγοντες.
Μείζων δυσλειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου υπό την Προεδρία του Θ. Ροΐδη, ο οποίος φαίνεται να μεταφράζει το θεσμικό του ρόλο ως Προέδρου της παράταξής του και μόνον. «Παιχνίδια» σε βάρος των εργαζομένων συμβασιούχων του Δήμου που ταλαιπωρούνται με υποσχέσεις και ασφαλιστικά μέτρα. Όσο για τα έργα, είναι γνωστό πως ο Διόνυσος αποκαλείται και «Δήμος της λακκούβας»! Και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει…
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνον από τα συμπτώματα της βαθειάς παθογένειας της Διοίκησης του Δήμου που φαίνεται να περιέρχεται σταδιακά σε αδιέξοδο, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα το πραγματικό της πρόσωπο: Οι αρχές για συμμετοχική δημοκρατία, για κατάργηση του δημαρχοκεντρικού μοντέλου, για διαφάνεια, για συναντίληψη, που αποτέλεσαν τον «κράχτη» για όσους ψηφοφόρους αναζητούσαν μιαν εναλλακτική επιτέλους πρόταση διαχείρισης, έχουν προ πολλού λησμονηθεί και εν πολλοίς προδοθεί. Τη θέση τους πήραν η προχειρότητα, η ολιγωρία, η αδιαφάνεια, ο αυταρχισμός, η αδράνεια και οι δημόσιες σχέσεις.
Μ’ αυτό το μοντέλο διοίκησης τι ακριβώς πρέπει να περιμένει ο Δήμος Διονύσου;