Ο Δ. Σταθόπουλος είναι κάτοικος και δημότης Διονύσου
Στον Δήμο Διονύσου, όπως και σε άλλες περιοχές της χώρας μας, τα social media έχουν γίνει χώρος συζήτησης για τα κοινά. Και καλά κάνουν, είναι χρήσιμο να μιλάμε, να ανταλλάσσουμε ιδέες, να προτείνουμε λύσεις και να ασκούμε κριτική με σκοπό να βελτιώνουμε τη ζωή και την καθημερινότητά μας.
Μόνο που στη δική μας ψηφιακή γειτονιά έχει εμφανιστεί ένα φαινόμενο που κάνει ακριβώς το αντίθετο. Τα ψεύτικα προφίλ.
Όποιος θέλει, μπορεί να τα αναγνωρίσει εύκολα. Συνήθως δεν έχουν πραγματική φωτογραφία, βλέπεις εικόνες από τοπία, stock photos, AI γεννήματα ή τυχαίες φιγούρες.
Έχουν ελάχιστους φίλους, δημιουργήθηκαν πρόσφατα και δεν περιέχουν καμία προσωπική πληροφορία. Καμία ανάρτηση, κανένα σημάδι ότι πίσω τους υπάρχει κανονικός άνθρωπος.
Αυτά τα προφίλ εμφανίζονται μόνο για να σχολιάσουν επιθετικά και αποκλειστικά σε θέματα που αφορούν τον δήμο.
Δεν έχουν άλλη δραστηριότητα, δεν έχουν ενδιαφέροντα, δεν φαίνεται να έχουν ζωή πέρα από το να πυροδοτούν ένταση. Γράφουν ένα σχόλιο, εξαφανίζονται και επιστρέφουν μόνο όταν μυρίσουν καβγά.
Πίσω από τον μανδύα μιας (θεωρητικής και μόνο) ανωνυμίας, εκφράζουν άποψη με τρόπο που δεν θα τολμούσαν ποτέ επώνυμα.
Πετάνε ειρωνείες και κατηγορίες, βρίζουν, προσβάλλουν και κάνουν άνανδρες επιθέσεις, όλα από την ασφάλεια ενός προφίλ χωρίς όνομα, χωρίς πρόσωπο, χωρίς συνέπειες.
Το κάνουν συστηματικά. Κάθε φορά που το πολιτικό κλίμα ζεσταίνεται, τα ψεύτικα προφίλ πολλαπλασιάζονται. Σαν να υπάρχει ένα κρυφό κουμπί που ενεργοποιεί «στρατό» από τεχνητούς χρήστες. Και πίσω από αυτό υπάρχει μια απλή αλήθεια: Η ανωνυμία δίνει σε κάποιους την ψευδαίσθηση της δύναμης.
Αλλά τι αξία έχει μια άποψη όταν κρύβεσαι; Τι βαρύτητα έχουν τα λόγια σου όταν δεν τολμάς να τα υπογράψεις με το δικό σου όνομα; Ποιος μπορεί να σε πάρει σοβαρά όταν ό,τι δείχνεις προς τα έξω είναι ένα κενό προφίλ χωρίς ταυτότητα;
Μερικοί δηλώνουν ότι με αυτόν τον τρόπο «ασκούν ελεύθερα κριτική».
Όμως τι ελευθερία είναι αυτή που χρειάζεται μασκάρεμα; Η ελευθερία που πατάει στην ανωνυμία δεν είναι ελευθερία, είναι δειλία. Είναι ο εύκολος δρόμος, η ασπίδα για να κάνεις επιθέσεις χωρίς συνέπειες. Είναι ο τρόπος να δημιουργείς ένταση και να πετάς λάσπη χωρίς να ρισκάρεις τίποτα.
Και το χειρότερο; Αυτό το φαινόμενο χαλάει τη δημόσια συζήτηση.
Δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος όταν ανάμεσα στα σχόλια υπάρχουν δεκάδες φωνές που δεν ξέρεις αν ανήκουν σε αληθινούς πολίτες ή σε ανθρώπους που φτιάχνουν και σβήνουν προφίλ κάθε τρεις και λίγο.
Όταν το περιβάλλον γεμίζει με ανώνυμη ένταση, κουράζει τους ανθρώπους, διώχνει όσους θέλουν να μιλήσουν με καθαρό πρόσωπο και κάνει τη δημόσια συζήτηση λιγότερο ποιοτική.
Ο Δήμος Διονύσου έχει ζητήματα που χρειάζονται σοβαρότητα, προσοχή και συνεργασία για να λυθούν. Όμως η συζήτηση δεν μπορεί να προχωρήσει όταν το σκηνικό γεμίζει με φωνές που δεν τολμούν να δείξουν το πρόσωπό τους.
Οι παλιοί έλεγαν: «Δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος για εσένα, αλλά ποιος το λέει».Ήταν αυτονόητο τότε και πρέπει να γίνει ξανά.
Άποψη με όνομα και επώνυμο και συζήτηση με σεβασμό.
Μόνο έτσι η δημόσια κουβέντα θα αποκτά αξία.
