52 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και συνεχίζεται η αναζήτηση των ανολοκλήρωτων, ανεκπλήρωτων, ή ουτοπικών στόχων όλων όσοι αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν και αφύπνισαν ένα ολόκληρο λαό.
Στη χούντα υπήρχε φόβος, όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά…
Ο φόβος της ανελευθερίας, της απαιδείας, της καταχνιάς στις ψυχές των νέων, τους όπλισε με τόλμη, πάθος και αγωνιστικότητα. Μαζί με αυτούς όλοι οι Έλληνες έχουμε ψιθυρίσει, ψελλίσει, φωνάξει, το διαχρονικό σύνθημα – ζητούμενο, ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Λέξεις σύμβολα που διαχρονικά θα νοηματοδοτούν το πέρασμά μας από την κοινωνική ζωή σε ένα κράτος με κοινωνική ενσυναίσθηση, δικαιοσύνη και ασφάλεια που πρέπει να έχει στόχο την ευημερία των πολιτών και όχι την ευημερία των αριθμών.
Επέτειος εξέγερσης, ιστορικής μνήμης και όχι πολιτικής λήθης.
Μία «κορνιζωμένη» επέτειος, με «κορνιζωμένους» προνομιούχους πρωταγωνιστές που παραμένουν θολοί μετά από 52 χρόνια. Παράλληλα όμως, ο απλός κόσμος ακόμη παλεύει για την καθημερινότητά του, αυτή της επιβίωσης, της παιδείας και της αίσθησης πραγματικής ελευθερίας, όχι φόβου, και συνεχίζει να θέλει να ευημερεί και όχι να δυστυχεί.
Τιμή στους αληθινούς και ανιδιοτελείς αγωνιστές.
