Για ανθρωποφαγία κατηγόρησε σε πρόσφατη ανακοίνωσή της η διοικούσα παράταξη του Δήμου, Ενωτική Πρωτοβουλία, όσους δημοτικούς συμβούλους από τη μειοψηφία επέμεναν ότι προϋπόθεση για να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό για το 2013 ήταν η κατάργηση των θέσεων ειδικών συμβούλων- συνεργατών και Γενικού Γραμματέα. Σημειωτέον ότι τόσο οι ειδικοί σύμβουλοι όσο και ο Γ. Γραμματέας είναι αποκλειστική επιλογή του Δημάρχου και ακολουθούν τη θητεία του, θα στοιχίσουν δε βάσει του δημοτικού προϋπολογισμού για το 2013 περίπου 120.00 ευρώ.
Το αίτημα της μειοψηφίας δεν ήταν έωλο: Πολλοί εκφράζουν σοβαρότατες αντιρρήσεις για το ρόλο του Γενικού Γραμματέα, ενώ ουδέποτε έχει γίνει ο παραμικρός απολογισμός του έργου των ειδικών συμβούλων- συνεργατών, για να διαπιστωθεί κατά πόσον είναι χρήσιμοι ή όχι στη θέση για την οποία προσλήφθηκαν. Δε λείπουν μάλιστα ανάμεσά τους και αυτοί που για άλλο πράγμα προσλήφθηκαν, εξασφαλίζοντας έτσι μισθό, και άλλη δουλειά τελικά κάνουν. Σε βάρος του δημοτικού κορβανά βεβαίως. Σε βάρος των δημοτών. Σε βάρος όλων μας.
Η αναζήτηση, συνεπώς, της νομιμότητας από αυτούς που κατ’ εξοχήν έχουν την υποχρέωση του ελέγχου της διοίκησης, τους κάνει αυτομάτως «ανθρωποφάγους»;
Από την άλλη πλευρά, εσχάτως άρχισε στην πόλη μας να χρησιμοποιείται- ενόψει και μιας όψιμης προεκλογικής περιόδου- ο όρος ανθρωποβοσκοί. Σημαίνει αυτούς τους παράγοντες, πρωτοκλασάτους ή όχι, που σέρνουν πίσω τους, δίκην κοπαδιού, ψηφοφόρους. Οι εξουσιοφρενείς ανθρωποβοσκοί, που λέει και ο Κλεάνθης Γρίβας, έχουν συμφέρον από τη μεθοδική παραγωγή χειραγώγιμων μαζανθρώπων. Και πώς τους βάζουν στο μαντρί; Μα όπως ανέκαθεν συνήθιζαν οι πολιτικοί και οι φίλοι τους να μαντρώνουν τους οπαδούς τους. Τάζοντας. Ό, τι θέλει- και ό, τι θέλει να ακούσει- ο κάθε ψηφοφόρος. Συνήθως και από παλιά το δέλεαρ ήταν η δουλειά- μαζί με τις λακκούβες, τις λάμπες στους δρόμους, την αποκομιδή των απορριμμάτων, τις μπασκέτες σε κάθε πλατεία. Σήμερα, επειδή σε κρίση ζούμε, οι πολιτικοί με τη νοοτροπία του ανθρωποβοσκού τάζουν μόνο δουλειά. Δηλαδή επιβίωση.
Διαχρονικό το φαινόμενο, στηρίζει το λεγόμενο πελατειακό σύστημα και αποτελεί ένα από τα δεινά της χώρας. Και δεν το συναντάμε μόνον στο κεντρικό κράτος, αλλά ιδιαιτέρως στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε.
Για εκμαυλιζόμενους και εκμαυλιστές ακούσαμε σε πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, όπου επιπλέον υπήρξε και η καταγγελία πως «η Διοίκηση του Δήμου πατάει πάνω στην ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση», τους τάζει θέσεις και εν συνεχεία βέβαια ζητάει εξαργύρωση των σχετικών γραμματίων.
Και στην περίπτωση αυτή μιλάμε για κανιβαλισμό. Από τη σάρκα –την ανάγκη- των ομοίων τους τρέφονται οι εξουσιοφρενείς ανθρωποβοσκοί για τη δική τους επιβίωση. Χωρίς αυτήν την εξουσία και ό, τι απορρέει από αυτήν, θα έχαναν την ίδια τους την υπόσταση, την οντότητά τους.
Και όλοι οι παραπάνω- εκμαυλιστές και εκμαυλιζόμενοι- παίζουν το δικό τους ρόλο στη διαιώνιση ενός συστήματος όπου οι αρχές, οι αξίες και η αξιοπρέπεια είναι λέξεις άδειες από κάθε νόημα. Για πόσο ακόμη;